wonder

Ik heb Uw wonder net gezien
in een zwart wit fotobeeld
Twee armpjes, twee beentjes
Tien vingertjes, tien teentjes
nageteld, 't waren er tien
geheel compleet en naar Uw beeld

Ik heb het wonder van het leven
close up gezien en van dichtbij
in de ogen gekeken
wat zelfs de wereld liet verbleken
want wat U ons hebt gegeven
is groter dan 't besef bij mij

Wie wonderen zo kan verrichten
zelfs al zo in de moederschoot
is Zelf volmaakter dan volmaakt kan zijn
en kan alleen de Allergrootste zijn
en dan kan men alleen zwichten
en uitroepen: "MIJN GO"D IS GROOT!"




Voor mijn ongeboren kind

Ik heb je handen al gevoeld
ik heb je wangen al gekust
ik heb je buikje al gewreven
en je al in slaap gesust

ik heb je naam al op een kaartje
en je wip neusje gezien
ik heb je liefde al ontvangen
al zag je mij nog niet misschien

maar ik heb je helemaal en al volledig
in mijn hart gesloten
ook al gaan pas over enkele tijd
jou ogen in de wereld open

maar ik ken je nu al helemaal
en heb je nu al teveel verwent
hoewel ik weet dat ik moet wachten
tot dat je echt geboren bent

Laurens van der Graaf - 2013


herfst van je leven

In de herfst van je leven
bij het vallen van het blad
denk je regelmatig even
aan de keuzes die je had
was de vrucht die je mocht dragen
wel van de juiste kwaliteit
het zijn dat soort groeide vragen
die opkomen met de tijd

In de herfst van je leven
weet je dat de eeuwigheid
niet 'nog lang niet' duurt, maar 'even'
dat het een kwestie is van tijd
En je bid en hoop dat Jezus
straks jouw tuinman is
en je planten zal in Zijn tuin
waar het eeuwig voorjaar is

Laurens van der Graaf - 2013

bijna thuis

Hoewel je op de laatste reis
dierbaren achter laat
weet dat op de weg naar Paradijs
Jezus met je meegaat
En dat op de aarde, bij het verdriet
Hij ook Zijn aandacht zet
op hen die jij straks achterlaat
en aan wie wij denken in gebed.

Je bent bijna Thuis!

volgen

Volgen

Ik volg mijn gevoel
ze stuurt me over wegen
die ik niet eerder kon
en daar kwam ik je tegen

Direct zei mijn gevoel
dat jij bijzonder was
en ik veranderde mijn doeel
sinds ik jou ogen las

Mijn gevoelens speelden op
of speelde ze met mij
liep ik met mijn gevoel
mezelf weer eens voorbij?

Of was dit waarom het lot
mij stuurde op dit pad
want ik denk niet dat ik zelf
voor die weg gekozen had

Laurens van der Graaf (2009)

Wonden

Dit zijn geen wonden Heer
die mensen kunnen helen
hoewel het wel mensen zijn
die ze hebben gemaakt
En U kent ze Heer
de scherven zijn er velen
stukje voor stukje pijn
die mij zo hebben gemaakt

Het zijn wonden van woorden Heer
U kent ze, diepe striemen pijn
woorden die ik ooit als laster zag
vallen nu als harde waarheid neer
En dat reet de wonden open Heer
Alsof ze nooit genezen zijn
De duisternis neemt macht over de dag
en zo verval ik iedere keer
terug in 't verleden en die tranen bui... alweer...

Mag ik even bij u schuilen Heer
tot ik eindelijk stop met huilen Heer
wil u mijn hart genezen van de haat en pijn
wilt u vergeven wat ik denk soms Heer
ook al maak ik die fout telkens weer
en wilt U bovenal mijn Trooster zijn?





Beloofde land

De twijfel voorbij
wandel ik
in het beloofde land
Waar liefde het wint
stapje voor stapje
laat ik
het verleden achter me
Voel de frisse wind
nieuwe kleur aanbrengen
op mijn grauwe bestaan
De zon van de liefde
warmt mijn ziel
en als een schaduw
Voortaan één met mijn bestaan
zie ik het wonder naast me
zij, waar ik voor viel

Laurens van der Graaf (2009)

leren leven


Leren leven
is al heel wat
leren leven in Zijn dienst
dat is nogal een stap!
Grote woorden en beloften
door doop of belijdenis
maar in de praktijk lijkt het me soms
dat er niets veranderd is
ik lees hoe ik me moet gedragen
als een volger van Zijn woord
maar mijn levens lied klinkt
als een vals een slecht akkoord
ik wil wel leren leven
leren werken
overgeven aan Zijn hand
maar mijn werkelijke denken
gaat vaak niet met hart, maar met verstand
leren leven
leren struikelen
dat is, weet ik, wat hij me vraagt
nu maar hopen dat Hij mij
ook tijdens al dat wankelen draagt!

huilen


Ik kwam al in veel kerken
en ik las in Zijn woord
ik heb van dominee's
de clichés, wel gehoord
Ik ken al de wetten
van één tot tien
en ik heb Zijn Grootheid
meerdere malen gezien!

Maar soms moet ik huilen
tranen van bittere spijt
omdat ik moet in zien
dat ik van tijd tot tijd
met de zelfde gang
weer naar onderen knal
en in oude zonden
opnieuw verval
en dan moet ik huilen...

Ik geloof in verlossing
en in Zijn eeuwige trouw
En ik weet van het bloed
dat hij gaf voor mij en jou
ik probeer ernaar te leven
een goed christen te zijn
maar af en toe
doet het me vreselijk pijn

En dan moet ik huilen
tranen van bittere spijt
omdat ik moet in zien
dat ik van tijd tot tijd
met de zelfde gang
weer naar onderen knal
en in oude zonden
opnieuw verval
en dan moet ik huilen...

En ik blijf me verbazen
Dat Hij die eeuwig leeft
mij keer op keer ..weer
vergeving geeft!

En dan moet ik huilen
tranen van bittere spijt
omdat ik moet in zien
dat ik van tijd tot tijd
met de zelfde gang
weer naar onderen knal
en in oude zonden
opnieuw verval
en dan moet ik huilen...





confrontatie


Het dekbed op de bank, Waar jij niet onder ligt 
Vormt mijn inspiratie voor een nieuw gedicht 
Je kleren in de kamer, Die nog dwalen op het bed 
Maken dat ik het net niet red! 
Ik wist dat dit moment zou komen 
Confrontatie met de werkelijkheid 
En dat mijn twijfels en mijn tranen 
Het zouden winnen van mijn zekerheid 
De leegte in mijn hoofd 
Wordt versterkt door de leegte in het huis 
Dat nu een maar een gebouw is 
Niet langer meer een thuis 
Ik voel mijn tranen branden 
Ik verzet me, bijt mijn tong 
Het is mijn eigen keuze, 
Die ik jou opdwong 
Ik wil me weer bedenken 
Maar ik moet sterk ben 
Eventjes doorbijten 
Door die helse pijn 
Maar ook wil ik terugroepen 
Opnieuw de lange strijd aangaan 
Maar weet dat ik dan later 
Weer op dit punt zal staan 
Ik voel met klote, weet niet 
Of mijn keus de juiste is 
Maar weet één ding nu wel zeker 
Dat ik je nu al mis! 






Keuze


als je kiest voor jezelf 
waarom doe je dan anderen zoveel pijn 
waarom twijfel je constant 
of het de juiste keuze is? 
als je kiest voor jezelf 
waarom moet er dan zo'n gevecht zijn 
tussen je hart en je verstand 
die fel en hevig is? 

als je kiest voor je zelf 
is er dan voldoende reden 
om alles om te gooien in je leven 
en alles te breken wat je had? 
als je kiest voor je zelf 
heb je dan genoeg geleden 
of gaat de pijn door bij waar het was gebleven 
alleen nu op een ander pad? 






ik ben


Ik ben wie ik ben 
En ik wil zo zijn 
Ondanks mijn gebreken 
Ik neem me zelf 
Zoals ik ben, ondanks de pijn 
Ik heb lang genoeg zielig gekeken 
In de spiegel die laat zien 
Dat ik niet moeders mooiste ben 
Maar dat ik ook trots kan zijn 
Om wat moeder me wel heeft meegegeven 
Dus ik moet naar mezelf lachen 
En dan wachten 
Op een lachje van het leven  

vragen


Ik loop me al dagen 
af te vragen 
welke weg ik in moet slaan 
zou wel eens willen weten 
van mijn geweten 
wat hij het liefste had gedaan 
liever weggelopen 
klemgezopen 
of zitten janken als een kind 
weggedoken 
ruzie stoken 
of gewoon zeggen wat ik er van vind 
wordt ik boos 
of zoek ik troost 
in een kerk of bij een mis 
of leren 
accepteren 
dat het nou eenmaal niet anders is?  






Puberale gedachten


Puberale gedachten 
die de nachten 
in ieder geval lekker doen beginnen 
voeden mijn dromen 
die vanzelf komen 
bij het denken aan vriendinnen 
Met haar samen 
of wij samen 
met een vriendinnetje erbij 
lijkt me zo mooi 
Ik als playboy 
jullie allemaal voor mij! 
Ik weet duizend en één dingen 
die ik met vriendinnen 
wel wil doen zo 's avonds laat 
Ik zit aan mijn top 
als de droom stopt 
wanneer nét mijn wekker gaat!  

De vrouwen in mijn leven


Dit is voor de vrouwen in mijn leven 
Ook al zijn het er niet veel 
Ze hebben me wel veel gegeven 
Een ieder had haar deel 

Zo gaf mijn moeder mij het leven 
En geeft ze alle liefde die ze heeft 
En is ze volgens mij de enige 
Die liefde onvoorwaarlijk geeft 
Ze vergeeft me alles, ook mijn fouten 
En hoe vaak ik me ook vergis 
Ze zal me nooit één ding verwijten 
Gewoon omdat ze mijn moeder is 

De eerste vrouw was nog een meisje 
Toen ze met haar krullen in de klas 
Vertelde dat ze bijn ons in het dorp ging wonen 
Wist ik direct wat liefde was 
Ik schreef haar brieven en gedichten 
Ze maakte me verlegen en verwart 
Al is het nooit echt iets geworden 
Ze heeft een plekje in mijn hart 

Er volgde een stuk of wat vriendinnen 
De echte waren te tellen op één hand 
De één brak mijn hart in 1000 stukken 
De ander mijn verstand 
Maar allen zijn me later 
Dierbaar geworden in het leven 
Omdat ze stuk voor stuk een stuk 
Van hun leven aan mij hebben gegeven 

De allerliefste, mooiste, beste 
Met wie ik al jaren samen ben 
Is diegenen, die naast mijn moeder, 
Mij het allerbeste kent 
Zij kent mijn hart en mijn gebreken 
Zij weet wat er werkelijk in me leeft 
En het bijzondere daaraan is 
Dat ze toch altijd bij me bleef! 

En dan die meiden van het hyven 
die er zijn op mijn meest rottige moment 
die mijn leven zo kan lezen 
terwijl ze me maar oppervlakkig kent 
het is bijzonder, al die vrouwen 
ze hebben mij als mens gemaakt 
omdat ze, niemand uitgezonderd 
mij in mijn hart hebben geraakt 

Dichter


Ik ben een dichter, die zich dichter 
Bij zichzelf plaats door te rijmen 
Die door de poëzie soms opeens 
Zijn dromen zien verschijnen 
Die de vlinders van haar, vroeger 
Zo weer op kan halen 
En de minder goede kanten 
Soms eindeloos vaak kan herhalen 
Ik ben een dichter, en ik weet wel 
Zo als mij zijn er zo veel 
Maar mijn woorden luchten op 
Het is of het soms iets heelt 
En daarom schrijf ik, tot de dood toe 
Gewoon simpelweg op rijm 
Om als dichter soms heel even 
weer ietsjes dichter bij mezelf te zijn  

ik wou dat ik jou was


Ik wou dat ik jou was 
Eens een keertje gewoon meer zekerheid 
Gewoon een keer genieten van het leven 
Zonder me af te vragen 
Of ik niet te veel of te weinig heb gegeven 

Ik wou dat ik jou was 
Een keer wat meer ervaren 
Zodat ik wist wat er bedoeld wordt met bepaalde zinnen 
En ik zelf wist 
Hoe ik een gesprekje moest beginnen 

Ik wou dat ik jou was 
Gewoon een keertje anders 
Een keer de echte man, en niet het kussen 
Dan weet ik zeker 
Dat ik jou een keer zou mogen kussen 

Terug bij af


Mijn leven is weer danig in de war 
Net nu ik even dacht dat ik er was 
Staat er een andere juffrouw voor de klas 
Die zegt; hé joh, dat doe je verkeert 
Je hebt volgens mij de verkeerde les geleerd 
Of hem compleet fout geïnterpreteerd 

Ik ben weer compleet terug bij af 
Mijn twijfels overheersen mijn gevoel 
Snap zelfs zelf niet meer wat ik eigenlijk bedoel 
En wat ik eigenlijk met mijn leven wil 
De grootste bek is nu vol tanden en valt stil 
En slikt met tegenzin een bittere pil 

Ik zie me buitengesloten buiten staan 
De blauwe lucht, waar net de zon weer scheen 
Zeikt opnieuw over mijn hele leven heen 
En daar sta ik zonder jas, onvoorbereid 
Verdwenen alle hoop, hallo daar spijt! 
Alsof ik terug gezet ben in de tijd 

Mijn leven is weer danig in de war 
Ik weet al lang niet meer echt wat ik moet 
Ook al vertel ik het anderen nog zo goed 
Voor mezelf heb ik geen enkele goede raad 
Het is alsof mijn hoofd mijn hart verraad 
En de vrolijkheid opeens de clown verlaat 
Ik zie me staan met enige tegenzin 
en hou me voor dat ik me niet vergis 
dat het deze keer mijn eigen keuze is 
maar dat maakt het niet echt gemakkelijk 
ik voel me even brak en stuk 
en voel alles behalve geluk 

En hoewel ik nu wel heb geleerd 
Dat van je zelf houden het belangrijkste is 
Weet ik dat ik alleen de kracht nog mis 
Om me hier op dit moment door heen te trekken 
Mijn tranen maken vlekken 
En ik kruip in mijn eigen ik, en sluit de hekken 


Laurens van der Graaf - 2008





Masker


Ik neem soms, in het privé 
Stiekem mijn masker af 
De schmink rond mijn ogen maken plaats voor grote wallen 
De clownsneus ligt op tafel 
En ik zie mezelf 
Niet echt een figuur om in de etalage uit te stallen 
Ik wil mezelf niet zien 
Met mijn ware ik 
Ik verstop me liever in een vrolijk leuk kostuum 
Later word ik nog wel eens groot 
En dan pas, na mijn dood 
Word ik mijn eigen ik, postuum 






De psycholoog


De psycholoog 
Die zich over mij boog 
Stelde een aantal dingen vast 
En het doet best pijn 
Wanneer dat dingen zijn 
Waarvan ik dacht dat het juist mijn kracht was 
Maar nu ik mezelf ken 
Kan ik accepteren wie en wat ik ben 
En zo zelfs van mezelf leren 
Meer met de zachte kant 
En minder met de harde hand 
Over mezelf en anderen regeren 
Het is een verrassend fenomeen 
Dat nu ook mensen om me heen 
Positief op me gaan reageren 
En al ben ik 37 jaar en kaal 
Zelf ik zie nu de moraal van dit verhaal 
Je bent nooit te oud om van jezelf te leren! 






Zelfbeeld


ik twijfel heel vaak aan mezelf 
zie alleen de negatieve zijde 
en wil contact met nieuwe mensen 
dan ook het liefst vermijden 
faalangst, minderwaardigheidscomplex 
of toch gewoon zicht op realiteit 
ik wil gewoon niet afgewezen worden 
en achter blijven met de spijt 
dat ik me weer verschuild achter te grote woorden 
en een veel te grote mond 
grove taal, waarmee ik, onbedoeld 
soms juist anderen verwond 
maar het is voor mij een camouflage 
ik ben eigenlijk zelfs een verlegen vent 
iets dat pas naar buiten komt 
als je me werkelijk kent 
ik twijfel vaak over mezelf en denk dan 
dat ik niet interessant meer ben 
wil me erbij neerleggen 
dat het vanzelf went 
maar weet, in soms zo'n vlaag 
zonder twijfels of verdriet 
dat men me maar moet nemen als ik ben 
en anders neem je mij maar niet!






Hoop


Hoop zit hem in kleine dingen 
Die je dagelijks kan zien 
En met beide armen moet omarmen 
Niet weg moet vagen met ‘misschien’ 
Hoop zit hem in soms wat woorden 
of in een omarming 
in een hart onder de riem 
of een ander simpel ding 
Hoop, het is zo simpel 
En doet ook zoveel goed 
Probleem alleen is dat je het meestal 
Even dieper zoeken moet 






Gevecht


Ik kan schelden, schoppen bijten 
Of je een bak vol met verwijten 
Over je heen smijten 
Maar dat is niet echt wat ik wil 
Maar ik wil ook niet verder leven 
Met alles alsmaar te vergeven 
Wil wel eens krijgen in plaats van geven 
Maar aan die kant blijft het zo stil 

Ik heb het gevoel dat ik alleen vecht 
Of bedenk ik zelf dit alleenrecht? 
En zeg je het niet alleen, maar meen je het echt 
Dat je probeert iets te veranderen? 
Is het zo dat ik het nog niet zien kan 
Dat jij ook veranderen kan 
En u een keertje voor je man 
In plaats van voor al die anderen? 

Ik weet, ik weet het eigenlijk niet 
Wie nu de juiste kanten ziet 
De blijdschap, het verdriet 
Ze zijn er beide, toch? 
Maar ik twijfel elke keer 
En bedenk dan telkens weer 
Er komt ooit een ommekeer 
En dan halen we het…. Toch! 






Boek


Vroeger kon ik duizend woorden 
zonder maar één aarzeling 
in gedichten laten vloeien 
Nu wil ik mijn woorden schrappen 
en dan telkens overnieuw 
de zin uit nieuw zaad laten bloeien 

Ik wil het liefst opnieuw beginnen 
nieuwe poëzie gaan schrijven 
en dan het allerliefst aan jou 
zodat ik met mijn lieve woorden 
je weer zou verleiden, doen verbazen 
en zo de weg naar jou hart toe opnieuw vinden zou 

Maar ik raak verloren in mijn woorden 
en als een soort van dyslectie 
lees ik niet meer wat ik voel, maar wat ik denk dat er dan staat 
met mijn eigen interpretatie 
geef ik het verhaal mijn eigen draai 
en ben ik aan het einde kwijt, waar het nu eigenlijk om gaat... 

ik wilde zeggen, dat ik bang ben 
dat ik een triller schrijf in plaats van een roman 
en dat ik vaak genoeg in mijn eigen levensboek verdwaal 
ik weet dat ik met die duizend woorden 
minder zeg dan met die vier 
die de rode draad zouden moeten zijn in dit verhaal






Spinsel

Ik heb me vaak verscholen 
achter een zee van woorden, grote mond 
Of liet mezelf zwijgen 
als ik er geen woorden meer voor vond 
Liet mezelf niet kennen 
en bleef oneindig rennen 
ver weg van wat het dichtste bij me stond 


Bij tegenslag of bij verdriet 

deed ik een masker op en deed 
of ik er goed mee om kon gaan 
en het mezelf niets deed 
Wilde er niet meer over praten 
maar had niet in de gaten 
wat het met mijn leven deed 


Ik wilde niet weten van erover praten 

of van omgaan met de pijn 
niets van delen of vertellen 
wilde niet de zwakste zijn 
Zo vaak een masker opgezet 
dat het me nu heel vaak belet 
om gewoon mezelf te zijn


Laurens van der Graaf - 2008